Ακροπολη των Αθηνων
Η δημοσιογραφικη ομάδα των Εκπαιδευτηριων Αλφα μελετησε διαφορα μνημεια τα οποία ανακυρηχθηκαν ως παγκοσμια κληρονομια από τον οργανισμο UNESCO. Ένα από αυτά είναι η Ακρόπολη των Αθηνων.
Η Ακρόπολη των Αθηνών καταταχθηκε στο κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1987.
Αναμφίβολα, Η Ακρόπολη των Αθηνών αποτελεί το πιο αναγνωρισμένο μνημείο στον Κόσμο όχι μόνο από την αξεπέραστη αρχιτεκτονική και την φιλοσοφία του αλλά και από τα Ιδανικά, τις Αρχές και τις Αξίες που φέρει.
Περιγραφη Η Ακρόπολη Αθηνών είναι ένας βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης της Αθήνας. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδές μήκους 300 μ. και μέγιστου πλάτους 150 μ. Ο λόφος είναι απρόσιτος απ’ όλες τις πλευρές εκτός της δυτικής, όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος, η διακοσμημένη με τα λαμπράΠροπύλαια.
Ιστορικο Στο βραχώδη λόφο της Ακρόπολης, που δεσπόζει στο κέντρο της σύγχρονης Αθήνας, βρισκόταν το σπουδαιότερο και μεγαλοπρεπέστερο ιερό της αρχαίας πόλης, αφιερωμένο, κατά κύριο λόγο, στην προστάτιδα θεά της, την Αθηνά. Με τον ιερό αυτό χώρο σχετίζονται οι σημαντικότεροι μύθοι της αρχαίας Αθήνας, οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές, οι παλαιότερες λατρείες της πόλης αλλά και ορισμένα από τα καθοριστικά για την ιστορία της γεγονότα. Τα μνημεία της Ακρόπολης, αρμονικά συνδυασμένα με το φυσικό περιβάλλον, αποτελούν μοναδικά αριστουργήματα της αρχαίας αρχιτεκτονικής, που εκφράζουν πρωτοποριακούς συσχετισμούς ρυθμών και τάσεων της κλασικής τέχνης και επηρέασαν την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία για πολλούς αιώνες αργότερα. Η Ακρόπολη του 5ου αι. π.Χ. αποδίδει με τον τελειότερο τρόπο το μεγαλείο, τη δύναμη και τον πλούτο της Αθήνας στην εποχή της μαγαλύτερης ακμής της, το ''χρυσό αιώνα'' του Περικλή.
Επιπλέον, Η Ακρόπολη της Αθήνας και τα μνημεία της είναι οικουμενικά σύμβολα του κλασικού πνεύματος και πολιτισμού και αποτελούν το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό συγκρότημα κληροδότησε η Ελληνική Αρχαιότητα στον κόσμο.
Στο δεύτερο μισό του πέμπτου αιώνα π.Χ., Αθήνα, μετά τη νίκη εναντίον των Περσών και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, πήρε μια ηγετική θέση μεταξύ των άλλων πόλεων-κρατών του αρχαίου κόσμου. Στην εποχή που ακολούθησε, ως σκέψη και τέχνη άνθισε, μια εξαιρετική ομάδα καλλιτεχνών θέσει σε εφαρμογή τα φιλόδοξα σχέδια του αθηναϊκού πολιτικού Περικλή και, υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του γλύπτη Φειδία, μεταμόρφωσαν το βραχώδη λόφο σε ένα μοναδικό μνημείο της σκέψης και της τέχνες. Τα πιο σημαντικά μνημεία χτίστηκαν κατά τη διάρκεια του χρόνου: ο Παρθενώνας, που χτίστηκε από τον Ικτίνο, ο Erechtheon, τα Προπύλαια, η μνημειακή είσοδος στην Ακρόπολη, που σχεδιάστηκε από Μνησικλή και το μικρό ναό της Αθηνάς Νίκης.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ
Περιγραφη Είναι ναός δωρικού ρυθμού περίπτερος με οκτώ κίονες στις στενές και δεκαεπτά στις μακριές πλευρές. Οι κίονες έχουν ύψος 10,5 μ. και πάνω τους στηρίζεται ο θριγκός (επιστύλια), οι μετόπες, τα τρίγλυφα, τα γείσα και τα αετώματα. Ο σηκός ήταν χτισμένος ολόκληρος με μαρμάρινες πέτρες σε οριζόντιες σειρές και σε καθεμία στενή πλευρά είχε από έξι δωρικούς κίονες, οι οποίοι τον χώριζαν σε δύο μέρη: τον κυρίως ναό και τον οπισθόδομο. Ηζωφόρος στους τοίχους του σηκού είχε παραστάσεις της πομπής των Παναθηναίων.
Ο κυρίως ναός στο εσωτερικό του χωριζόταν σε τρία μέρη· αυτό γινόταν με δύο κάθετες δωρικές κιονοστοιχίες. Το μεσαίο από τα τρία μέρη ήταν το πλατύτερο και σ' αυτό ήταν στημένο πάνω σε βάθρο το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς, το οποίο ο Φειδίας είχε ολοκληρώσει και τοποθετήσει το 338 π.Χ. στη θέση του. Οι 92 μετόπες εσωτερικά ήταν ανάγλυφες και παρίσταναν διάφορα μυθολογικά θέματα: Γιγαντομαχίες, Αμαζονομαχίες, Κενταυρομαχίες και επεισόδια από την άλωση της Τροίας
ιστορικο Ο Παρθενώνας είναι το μεγαλύτερο και επισημότερο οικοδόμημα της Ακρόπολης και συγκεντρώνει τον θαυμασμό όλου του κόσμου αιώνες τώρα. Οι εργασίες για την ανέγερση του ολομάρμαρου αυτού ναού της Αθηνάς άρχισαν το 447 π.Χ. υπό τη διεύθυνση των αρχιτεκτόνων Ικτίνου και Καλλικράτη. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 438 και κατά τα Παναθήναια του επόμενου χρόνου αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά. Παρόλα αυτά οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι το 432. Από αιώνες οι Έλληνες αρχιτέκτονες ποτέ δε σταμάτησαν να δουλεύουν για να ανυψωθεί ένας ναός από απλό λειτουργικό οικοδόμημα σε ένα αισθητικό δημιούργημα. Ο Παρθενώνας βρίσκεται στην κορυφή όλων των αρχαίων οικοδομημάτων ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο .
το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς,
Ναός της Αθηνάς ή Απτέρου Νίκης Είναι ένας μικρός ολομάρμαρος ναός, που άρχισε να χτίζεται μεταξύ 427 και 424 π.Χ. με αρχιτέκτονα τον Καλλικράτη. Είναι τετράστυλος αμφιπρόστυλος ναός ιωνικού ρυθμού, χτισμένος πάνω σε μία κρηπίδα με τέσσερις βαθμίδες. Δεν έχει πρόναο. Μέσα στον σηκό του υπήρχε άγαλμα της Αθηνάς Νίκης, που κρατούσε στο αριστερό χέρι περικεφαλαία και στο δεξί ρόδι, που είναι σύμβολο των θεών του κάτω κόσμου. Η ζωφόρος και τα αετώματα του ναού είχαν γλυπτές παραστάσεις. Γύρω στο 421 - 415 π.Χ. ο ναός περιβλήθηκε με ένα συνεχές θωράκιο ύψους 1,05 μ., που στην εξωτερική του όψη παρίστανε ανάγλυφες Πτερωτές Νίκες την ώρα που προετοιμάζουν θυσία για την Αθηνά. Το 1687 οι Τούρκοι διέλυσαν τον ναό και με τα αρχιτεκτονικά του μέλη ενίσχυσαν τις οχυρώσεις τους.
Προπύλαια
Τα Προπύλαια, προθάλαμος για την είσοδο στην Ακρόπολη.
Περιγραφη Το οικοδόμημα αυτό διαιρείται σε τρία μέρη. Στο κέντρο βρίσκεται ένα ναόσχημο μακρύ κτίσμα με ψηλό αέτωμα και όψη δωρικού ναού. Δεξιά και αριστερά από αυτό είναι χτισμένες από μία πτέρυγα που μοιάζουν με δωρικούς ναούς χωρίς αέτωμα, αλλά έχουν στέγη αετοειδή. Το κεντρικό οικοδόμημα είναι κάτι το μοναδικό στην αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική. Έξι κίονες δωρικού ρυθμού κοσμούν την πρόσοψη. Οι κίονες λεπταίνουν όσο προχωρούν από τη βάση προς την κορυφή. Πάνω σ’ αυτούς στηριζόταν ένα αέτωμα χωρίς διακόσμηση. Ο κύριος χώρος διαιρείται σε τρία κλίτη με δύο σειρές από ιωνικούς κίονες (τρεις σε κάθε πλευρά).
Ιστορικο Η μνημειώδης αυτή είσοδος της Ακρόπολης άρχισε να χτίζεται το 436 π.Χ. μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα, πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα Μνησικλή. Τα Προπύλαια δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Το 431 άρχισε ο Πελοποννησιακός πόλεμος και οι εργασίες σταμάτησαν. Το 429 πέθανε οΠερικλής και οι διάδοχοί του δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τη συνέχιση του έργου.
Ερέχθειο
περιγραφη:
Εσωτερικά ο ναός ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη. Το ανατολικό μέρος προς την πρόσοψη ήταν της Αθηνάς, το άλλο του Ποσειδώνα. Στο ιερό της Αθηνάς βρισκόταν το ξόανό της, ένα άγαλμά της δηλαδή κατασκευασμένο από ξύλο ελιάς, για το οποίο πίστευαν ότι είχε πέσει από τον ουρανό. Στο ιερό του Ποσειδώνα, όπου κατεβαίνει κανείς με δώδεκα σκαλοπάτια, η ξηλωμένη σ’ ένα σημείο στέγη και οι τρεις τρύπες στο βράχο του δαπέδου προκλήθηκαν από το χτύπημα της τρίαινας του θεού, όπως πίστευαν οι αρχαίοι. Το πιο γνωστό όμως μέρος του Ερεχθείου είναι η «Πρόστασις των Κορών», οι περίφημες δηλ. Καρυάτιδες. Πρόκειται για ένα σκεπαστό μπαλκόνι, του οποίου η στέγη στηρίζεται όχι σε κίονες, αλλά σε έξι αγάλματα Κορών εξαιρετικής τέχνης. Ιστορικο Κατά τη μυθολογία στο σημείο αυτό έγινε η φιλονικία της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για την κυριαρχία της πόλης. Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας χτύπησε το βράχο με την τρίαινα και ξεπήδησε θαλασσινό νερό. Με τη σειρά της η Αθηνά χτύπησε με το δόρυ της και φύτρωσε η ελιά. Οι θεοί που ήταν κριτές έδωσαν τη νίκη στην Αθηνά. Οι Αθηναίοι όμως θέλοντας να συμβιβάσουν τους δύο αντίπαλους θεούς τούς αφιέρωσαν από ένα ιερό κάτω από την ίδια στέγη. Έτσι χτίστηκε το πιο ιδιόμορφο από τα οικοδομήματα της Ακρόπολης από άποψη αρχιτεκτονικού σχεδίου. Στο σημείο αυτό κατά τη μυθολογία είχε την κατοικία του ο βασιλιάς Ερεχθέας, που αργότερα ταυτίστηκε με τον Ποσειδώνα. Γι’ αυτό και ο ναός πήρε το όνομά του από το μυθολογικό αυτό βασιλιά της Αθήνας. Ο ναός χτίστηκε μεταξύ 425 και 406 π.Χ. με σχέδια του αρχιτέκτονα Καλλίμαχου και είναι ένα από τα αριστουργήματα του ιωνικού ρυθμού. Άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς
Περιγραφή Χρηματοδοτήθηκε από τα λάφυρα των Μήδων του Μαραθώνα και ήταν έργο του Φειδία. Στο άγαλμα αυτό η Αθηνά παρουσιάζονταν όρθια, και πάνοπλη όπως στην μάχη. Το δόρυ της ήταν τόσο μεγάλο που το ύψος του υπερέβαλε τον Παρθενώνα. Το όλο καλλιτέχνημα ήταν επιβλητικό και αξιοθαύμαστο, αλλά ακόμα πιο θαυμαστή ήταν η ασπίδα, στην οποία ο καλλιτέχνης παρίστανε την μάχη των Λαπιθών με τουςΚενταύρους.
Ιστορικο Υπήρχε μέχρι το 395 μ.Χ. και φόβισε κατά τα λεγόμενα τον Αλάριχο κατά την εισβολή του στην Αθήνα. Δεν είναι γνωστό πότε και από ποιον καθαιρέθηκε. Πιθανώς να το μετέφεραν οι Χριστιανοί στο Βυζάντιο. Ίσως να ήταν αυτό εκείνο μπροστά στο Βουλευτήριο. Σήμερα σώζεται μόνο το βάθρο, στο οποίο ήταν στημένο το άγαλμα. Το όλο έργο είναι καλλιτέχνημα του γλύπτη Φειδία. Η παράσταση της μάχης των Λαπίθων με τους Κένταυρους ήταν έργο του καλλιτέχνη Μυός που άκμασε περί το 440 π.Χ., και ο οποίος είχε διδαχτεί το σύμπλεγμα από τον άριστο ζωγράφο Παρράσιο τον Ευήνορα.
Ναός της Ρώμης και του Αυγούστου
Περιγραφη
Είχε κυκλικό σχήμα διαμέτρου 8,6 μέτρων περίπου και αποτελείτο από 9 ιωνικούς κίονες. Στεγαζόταν από ημισφαιρική ή κωνική ορωφή με μαρμάρινα κεραμίδια. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν διέθετε σηκό, δηλαδή τοίχο πίσω από τους κίονες (μονόπτερος ναός). Όλος ο ναός ήταν κατασκευασμένος από πεντελικό μάρμαρο. Το μνημείο μπορει να ταυτιστεί με ακρίβεια καθώς διασώζεται η ακόλουθη επιγραφή σε κομμάτι του επιστυλίου του:Ήταν χτισμένος στα ανατολικά του Παρθενώνα μόλις 20 μέτρα από αυτόν και συμμετρικά ως προς τον άξονά του. Ήταν το μοναδικό ρωμαϊκό κτίσμα στην Ακρόπολη. Παρόλα αυτά, ο περιηγητής Παυσανίας δεν το αναφέρει. Είναι όμως γεγονός ότι διέθετε δικό του ιερέα όπως φαίνεται σε επιγραφή καθίσματος στο Θέατρο του Διονύσου.
Ιστορικο Ο Ναός της Ρώμης και του Αυγούστου ήταν ένα μικρό ιωνικό ναϊκό οικοδόμημα στην Ακρόπολη των Αθηνών.
Ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στην Ρώμη και στον πρώτο αυτοκράτορά της Οκταβιανό Αύγουστο. Χτίστηκε στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ., μετά το 27 π.Χ., οπότε ο Οκταβιανός είχε πάρει τον τίτλο του Αυγούστου. Πιθανότερη χρονολογία κατασκευής του είναι ανάμεσα στο 17 και 10 π.Χ..
Ο ναός της Βραυρώνιας Αρτέμιδος ή Βραυρώνειο περιγραφη Βρίσκονταν στην νοτιοδυτική γωνία της Ακρόπολης, μεταξύ της νότιας πτέρυγας των Προπυλαίων και του Παρθενώνα, και ήταν χτισμένος κατά εννέα σκαλάκια πιο ψηλά από αυτά τα κτίσματα. Ήταν μικρότερο ιερό, χωρίς την μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια των λοιπών ιερών οικοδομημάτων. Συνέβαλλε όμως και αυτό στην περικαλλή και απαράμιλλη όψη της Ακρόπολης. Ήταν πιθανώς ιωνικού ρυθμού. Οι κίονες που βρέθηκαν ομοιάζουν με αυτούς του Ερεχθείου. ιστορικο Η Βραυρωνία Άρτεμις λατρευόταν κυρίως από τις γυναίκες και τις παρθένες της Αττικής. Ονομάστηε έτσι από τον Αττικό δήμο της Βραυρώνας, κοντά στο σημερινό Μαρκόπουλο. Το ξόανο της θεάς αυτής το έφερε στην Ελλάδα η Ιφιγένεια από την Ταυρίδα, και το αντέγραψε αργότερα ο Πραξιτέλης. Ο Παυσανίας αναφέρει και τον χάλκινο δούρειο ίππο, κατά μίμηση του Τρωικού, τον οποίο φιλοτεχνήθηκε ο γλύπτης Στρογγυλίων.
Αρρηφόριον
περιγραφη
Σύμφωνα με τις ανασκαφές, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις διαφορετικές οικοδομικές φάσεις. Η πρώτη ανάγεται πιθανότατα στους χρόνους του Πεισίστρατου καθώς το τμήμα του κλασικού βόρειου τείχους της Ακρόπολης στο οποίο εφάπτεται έχει χαμηλότερη ευθυντηρία. Στην δεύτερη φάση του διακρίνεται μεγάλη βιασύνη κατά την κατασκευή καθώς αυτή έγινε αμέσως μετά τους Περσικούς Πολέμους. Η τελική τρίτη φάση βασίστηκε στην ολική διαμόρφωση του εδάφους της βόρειας πλευράς, σε συνδυασμό με την κατασκευή τουΕρεχθείου και κατά συνέπεια το κτήριο θεμελιώθηκε κατά 3 μέτρα ψηλότερα από το προηγούμενο. Το Αρρηφόριον ήταν κατασκευασμένο από πωρόλιθο και είχε τέσσερις πλευρές με μήκος 12,5 μέτρα η κάθε μία. Στην νότια πλευρά όπου και η κεντρική είσοδος, υπήρχε κιονοστοιχία με δύο ή τέσσερις [3]Δωρικούς κίονες. Στα δυτικά, υπήρχε μία τειχισμένη αυλή όπου οι Αρρηφόρες έπαιζαν και ονομαζόταν Σφαιρίστρα των Αρρηφόρων[4] . Πολύ σημαντικό ρόλο στο κτήριο αλλά και στις γιορτές τις οποίες εξυπηρετούσε, ήταν η σκαλισμένη στην βόρεια πλαγιά της Ακρόπολης κλίμακα η οποία συνέδεε το Αρρηφόριο με την πόλη. Από αυτήν την κλίμακα γινόταν η "Κάθοδος των Αρρηφόρων" κατά ταΑρρηφόρια
ιστορικο Το Αρρηφόριο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα στο βορειοδυτικό μέρος της Ακρόπολης. Ήταν ο τόπος κατοικίας των δύο Αρρηφόρων, δύο κοριτσιών ηλικίας 7-11 ετών, που επιλέγονταν κάθε χρόνο για να υφάνουν τον Πέπλο της Αθηνάς με τον οποίο κάλυπταν το ξόανο της θεάς κατά τη γιορτή των Παναθηναίων. Επίσης κατά τη διάρκεια των Αρρηφορίωνκουβαλούσαν τα Ιερά Σκεύη.
Σήμερα το λαμπρο μνημειο της Αθηνας η Ακρόπολη την έχει αναλαβει Ο Τομέας Συντήρησης όπου αντιμετωπίζει τις φθορές, που παρουσιάζονται στην επιφάνεια των μνημείων και είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής δομής του μαρμάρου, των περιβαλλοντικών παραγόντων και των ανθρώπινων επεμβάσεων. Οι εργασίες συντήρησης της επιφάνειας, που άρχισαν το 1987, βρίσκονται σε εξέλιξη σε όλα τα μνημεία και σε γλυπτά της Ακρόπολης, συμβαδίζουν με τα προγράμματα αναστήλωσης και αποτελούν διακεκριμένο έργο, που εκτελείται από συντηρητές, μαρμαροτεχνίτες και τεχνικούς συντήρησης. Δημιουργοί :
*Ηρώ Ζουρμπάκη
*Μαριάννα Παπανικολάου
βατικανο
Η δημοσιογραφικη ομάδα των Εκπαιδευτηριων Αλφα μελετησε διαφορα μνημεια τα οποία ανακυρηχθηκαν ως παγκοσμια κληρονομια από τον οργανισμο UNESCO. Ένα από αυτά είναι το Βατικανο.
Το Βατικανο καταταχθηκε στο κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1989-1990.
Το Βατικανό είναι ανεξάρτητο κράτος, στη δυτική πλευρά της πόλης της Ρώμης στην Ιταλία και αποτελεί συνέχεια του εκκλησιαστικού (ή και παπικού) κράτους του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού. Χαρακτηρίζεται ως το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος, ως προς την έκταση του (0,44 τετρ. χλμ.) και τον πληθυσμό του αριθμεί 826 ανθρώπους. Στο Βατικανό εδρεύει η Αγία Έδρα, που αποτελεί το πνευματικό και διοικητικό κέντρο της Καθολικής Εκκλησίας. Η εκλογή του Πάπα γίνεται από κονκλάβιο καρδιναλίων, οι οποίοι είναι ηλικίας κάτω των 80 ετών. Το Βατικανό είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, μαζί με τις Φιλιππίνες, όπου απαγορεύεται το διαζύγιο.
Α΄ Περίοδος: μέχρι το 590
Το Παπικό ή Ποντιφικό κράτος) υπήρξε κράτος της κεντρικής Ιταλίας υφιστάμενο από τον Η΄ μέχρι τον ΙΘ΄ αιώνα, ιδρυθέν ως "κοσμική" κυριαρχία των Παπών, με κέντρο και πρωτεύουσα τη Ρώμη.
Β΄ Περίοδος: 590-860
Ο Παπας Γρηγοριος Α’ (590-604) υπήρξε ο κύριος διοργανωτής της ρωμαϊκής εκκλησίας. Αργότερα (726) έφερε ως αφορμή τον Πάπα Γρηγόριο Β΄ να επαναστατεί και να αποσπά τις τελευταίες Βυζαντινές Κτήσεις, ιταλικές επαρχίες, μεταξύ των οποίων και την Ρώμη, λαμβάνοντας τον τίτλο του πατρός της ρωμαϊκής δημοκρατίας εκλεγόμενος απευθείας υπό του κλήρου και των πολιτών.
Γ' Περίοδος: 860-1254
Από της εποχής του Πάπα Αδριανού Β΄ (867) η εκλογή των Παπών εγένετο υπό μόνου του κλήρου, περιοριζόμενος ο λαός μόνο στη επικύρωση.
Το 962 με την ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό του Όθωνος του Μεγάλου Βασιλέως της Γερμανίας, τον οποίο είχε καλέσει ο Παπας Ιωάννης ΙΒ’ κατά του Βεγγαριου Β’ Βασιλέως της Ιταλίας, κατέστησε την Αγια Εδρα και σχεδόν ολόκληρη την Ιταλία γερμανική κτήση.
Το 1050 ο Παπας Νικολαος Β’ αποφάσισε η εκλογή των Παπών εις το εξής να γίνεται υπό μόνο των Καρδιναλίων, ο δε ο Παπας Γρηγοριος Ζ’ (1073) καθόρισε στο μέλλον η εκλογή των Παπών να μην επικυρώνεται από τον Αυτοκράτορα. Η απόφαση αυτή δημιούργησε σειρά αγώνων μεταξύ Αυτοκρατόρων και Παπών. Κατά τους αγώνες αυτούς οι Πάπες απέκτησαν μεγάλη "κοσμική" εξουσία που έφθασε στο σημείο της ταπεινώσεως του Αυτοκράτορα Ερρικου Δ’ στη Κανόσσα το 1077.
Δ' Περίοδος: 1254-1789
Μετά την κατάλυση της Γερμανικής κυριαρχίας στην Ιταλία το 1254 οι Πάπες προσέγγισαν τους Φράγκους Βασιλείς της Γαλλίας. Με την επερχόμενο σχίσμα της Δύσης και της εγκατάστασης των Παπων στο Αβινιον της Γαλλίας το Ποντιφικό κράτος είχε εξαφανισθεί. Μετά την άρση του σχίσματος (1417) και την ένωση των Παπών επί Παπα Νικολάου Ε’ το Ποντιφικό κράτος αναστήθει ως ένα των πολλών κρατιδίων της κατετμημένης Ιταλίας. Με την Γαλλικη Επανασταση 1789 ακολούθησε κατάσχεση των εκκλησιαστικών κτημάτων.
Ε' Περίοδος: 1789-1849
Η Ρώμη απεκτησε δημοκρατικο πολιτευμα (1798). Ο Παπας Ποιος Ζ’ που είχε συνάψει κονκορδατο με τον Ναπολέοντα (1801) και τον είχε στέψει και Αυτοκράτορα (1804) δεν άργησε να έλθει σε ρήξη με αυτόν με αποτέλεσμα την απώλεια του Μπενεβεντο και Το Ποντε Κορβο (1806), τις επαρχίες των Μαρινών και το υπόλοιπο των εδαφών του Ποντιφικού κράτους (1808) τα οποία έγιναν νομοί. Ο Παπας Ποιος Ζ’ εξορίστηκε στη Σαβονα όπου μετά την πτώση του Ναπολέοντα (1814) επανήλθε στη Ρώμη και το Συνεδριο της Βιεννης απέδωσε τα εδάφη που αποτελούσαν το πριν της Γαλλικής Επανάστασης Ποντιφικό κράτος. Κατά την εκλογή του Παπα Γρηγοριου ΙΣΤ’ εξερράγησαν επαναστάσεις στη Βολονία, Ρομανία, Μαρίνες και Ουμβρία οι οποίες και καταπνίγηκαν υπό των αυστριακών στο αίμα Μετά την επανάσταση του 1848 και την πτώση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας (1849) η κατάσταση παρέμενε ίδια.
Στ' Περίοδος: 1849-1870
Μετά την γαλλο-σαρδηνική συμμαχία και την ήττα της Αυστρίας στη Μελεντα που γενικεύθηκε η κίνηση των διαφόρων περιοχών της Ιταλίας για ένωσή τους με τον Οικο της Σαβοιας, επαναστάτησαν εκ νέου η Βολονια(Μπολονια, η Ρομανια,οι Μαρινες και η Ουμβρια που και πάλι πνίγηκαν στο αίμα από τους Ελβετούς μισθοφόρους με φοβερές σφαγές 20 ιουνιου και 21 ιουνιου 1857 στην Περουγία. Στις 22 Μαρτιου 1860 η Βολονια και η Ρομανια με δημοψηφισμα κηρύχθηκαν υπέρ της ένωσής των με το υπό τονΒικτωνα Εμμανουηλ Ιταλικό Βασίλειο. Το ίδιο έτος 4 Νοεμβρίου 1860 οι Μαρίνες και η Ουμβρία τις μιμήθηκαν. Η Ρώμη εκκενώθηκε από τα γαλλικά στρατεύματα το 1864, αν και αυτά ανακλήθηκαν για την προστασία των Παπών 1867 και αποχώρησαν τελικά το 1870 (λόγω της έναρξης του γαλλογερμανικού πολέμου). Τότε τα Ιταλικά στρατεύματα με συμμετοχή των Γαριβαλδινών εισήλθαν στη Ρώμη και μετά μακρύ κανονιοβολισμό στις 20 Σεπτεμβριου 1870 κατέλυσαν το Ποντιφικό κράτος.
Ζ' Περίοδος: 1870-1929
Στις 2 Οκτωμβριου 1870 οι κάτοικοι ψήφισαν την ένωση με το Ιταλικο Βασιλειο και στις αρχές του 1871 πρωτεύουσα ορίσθηκε η Ρώμη. Έτσι έληξε η "κοσμική" εξουσία των Παπών.
Ο Παπας Ποιος Θ’ διαμαρτυρόμενος για την κατάλυση αυτή και αρνούμενος να τεθεί υπό την προστασία των αξιωματικών του Βασιλείου, ενώ εξερχόταν από το Βατικανό, εγκλείστηκε εκεί, όπου και απεβίωσε (1878). Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι επόμενοι Πάπες.
Η' Περίοδος: 1929-Σήμερα
Επί Πάπα όμως Πιου ΙΑ’ της ιταλικής κυβερνήσεως του Μουσολινι συνήφθη στο Λατερανο στις 11 φεβρουαριου 1929 συνθήκη με την οποία ιδρύθηκε νέο μικροσκοπικό ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Κράτος της πόλεως του Βατικανού» και κατέβαλε 750.000.000 ιταλ. λίρες σε μετρητά και ένα δις. Ιταλ. λίρες σε δάνειο ως αποζημίωση για την κατάληψη των εδαφών του Ποντιφικού κράτους .Παράλληλα ο Πάπας ανεγνώρισε το Βασιλειο της Ιταλιας με την Ρώμη πρωτεύουσα αυτού, παραιτούμενος του λοιπού επί παντός δικαιώματος και διεκδίκησης των άλλοτε ποντιφικών εδαφών.
Το Βατικανό σήμερα
Η επίσημη αναγνώριση Οι Πάπες στον κοσμικό ρόλο τους κυβέρνησαν ένα μέρος της ιταλικής χερσονήσου για περισσότερο από χίλια έτη μέχρι και το μέσο του 19ου αιώνα, όταν προσαρτήθηκαν πολλά από τα παπικά κράτη στο νέο ενωμένο Βασίλειο της Ιταλίας. Το 1870, τα εδάφη του Πάπα μειώθηκαν περαιτέρω όταν προσαρτήθηκε η Ρώμη. Ακολούθησε "Νόμος των Εγγυήσεων", τον Μάιο του 1871, των ενοποιηθέντων κρατών της ιταλικής χερσονήσου που αναγνώριζε την κυριότητα της Καθολικής Εκκλησίας στην εδαφική περιοχή του Βατικανού. Ο νόμος όμως αυτός δεν ικανοποίησε την Εκκλησία και ο Πάπας έθεσε τον εαυτό του υπό διωγμό. Οι διαφωνίες μεταξύ μιας σειράς Παπών και της Ιταλικής κυβέρνησης επιλύθηκαν το 1929 με τις τρεις Λατερανές Συνθήκες, οι οποίες καθιέρωσαν την ανεξαρτησία της πόλης του Βατικανού και χορήγησαν στο ρωμαιοκαθολικισμό ειδική θέση στην Ιταλία(11 Φεβρουαρίου 1929). Το 1984, ένα κονκορδάτο μεταξύ της Αγιας Έδρας και της Ιταλίας τροποποίησε κάποιες από τις προηγούμενες διατάξεις των Συνθηκών, συμπεριλαμβανομένης της πρωτοκαθεδρίας του ρωμαιοκαθολικισμού ως ιταλικής κρατικής θρησκείας.
Πολιτειακή Αρχή Πόλη Βατικανού - επίσημα αναφερόμενη ως κράτος της πόλης του Βατικανού είναι στη σύγχρονη εποχή η έδρα των Παπών. Αποτελεί το μικρότερο ανεξάρτητο κράτος στον κόσμο από άποψη εδάφους και πληθυσμού. Τα σύνορά του είναι συμπεριεκτικά με την Αγια Έδρα, την εκκλησιαστική αρχή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αρχηγός του κράτους είναι ο Πάπας και επικεφαλής της κυβέρνησης ο Γραμματέας του κράτους, υπάρχει επίσης και ο Κυβερνήτης της πόλης του Βατικανού. Η διακυβέρνηση της Αγίας Έδρας είναι διαφορετική, αποτελούμενη από τη Ρωμαϊκή κουρία και από τα μέλη του Κολλεγίου των καρδιναλίων. Οι επικεφαλής της κυβέρνησης είναι ταυτόχρονα μέλη της ρωμαϊκής κουρίας. Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Mons Vaticanus, γνωστό επίσης ως Λόφο του Βατικανού. Η τελευταία εκλογή Πάπα έλαβε χώρα στις 19 Απριλίου του 2005.
*Ηρώ Ζουρμπάκη
*Μαριάννα Παπανικολάου
Μυστρας
Η δημοσιογραφικη ομάδα των Εκπαιδευτηριων Αλφα μελετησε διαφορα μνημεια τα οποία ανακυρηχθηκαν ως παγκοσμια κληρονομια από τον οργανισμο UNESCO. Ένα από αυτά είναι ο Μυστρας της Πελοποννησου.
Ο Μυστρας καταταχθηκε στο κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1989.
Επιπροσθετα, Ο Μυστράς,το «θαύμα του Μοριά», ήταν Βυζαντινή πολιτεία της Πελοποννήσου και απέχει έξι χιλιόμετρα ΒΔ της Σπάρτης. Σήμερα είναι ερειπωμένος, αν και έχουν αναστηλωθεί ορισμένα κτίσματα, όπως τα παλάτια, και αποτελεί πολύτιμη πηγή για τη γνώση της ιστορίας, της τέχνης και του πολιτισμού των δύο τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου. Η ιστορία "της νεκρής πολιτείας" σήμερα του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν συμπληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Το 1249 ο Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος έκτισε το κάστρο του στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου, στην κορυφή ενός υψώματος με απότομη και κωνοειδή μορφή, που λεγόταν Μυστράς ή Μυζυθράς λόγω του σχήματός του ή εκ του ονόματος του παλαιότερου ιδιοκτήτη που λεγόταν Μυζηθράς.
Ιστορικο Μετά την ήττα των Φράγκων στη μάχη της Πελαγονίας το 1259, το κάστρο του Μυστρά παραχωρήθηκε στο Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Από το 1262 έγινε έδρα βυζαντινού στρατηγού του "σεβαστοκράτορος" και από τότε άρχισε η κυρίως ιστορική περίοδός του, που διήρκεσε δύο αιώνες. Οι κάτοικοι της γειτονικής Λακεδαίμονος έρχονται και εγκαθίστανται γύρω από το κάστρο, γι' αυτό και η κατοικημένη περιοχή, που ονομάζεται χώρα οχυρώθηκε με τείχος. Συν τω χρόνω δημιουργήθηκε και νέα συνοικία, έξω από το τείχος, που ονομάσθηκε κάτω χώρα και προστατεύθηκε επίσης με τείχος. Από το 1308 το σύστημα της διοικήσεως μεταβάλλεται και οι στρατηγοί γίνονται μόνιμοι διοικητές και κατά τα μέσα του 14ου αιώνα ο Μυστράς καθίσταται πρωτεύουσα της Βυζαντινής Πελοποννήσου. Έτσι δημιουργήθηκε το Δεσποτατο του Μωρεως. Συνετοί Δεσπότες, όπως ο Μανουήλ Καντακουζηνός, ο Θεόδωρος Β' Παλαιολόγος, ο Κωνσταντινος ο Β΄ Παλαιολογος, ο μετέπειτα τελευταίος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, συνετέλεσαν ώστε ο Μυστράς να επεκτείνει την εξουσία του σε όλη την Πελοπόννησο και να γίνει εστία της πολιτικής και πνευματικής ζωής της αυτοκρατορίας, καθώς και το κέντρο της αναγεννήσεως των γραμμάτων και των τεχνών. Σοφοί, καλλιτέχνες και λόγιοι συγκεντρώνονταν στην αυλή του Δεσπότου, Το 1460 ο Μυστράς παραδίνεται στους Τούρκους και από τότε αρχίζει η παρακμή του. Την περίοδο 1687 έως 1715 τον Μυστρά, όπως και όλη την Πελοπόννησο, τον κατείχαν οι Βενετοί. Και το 1770, κατά την επανάσταση του Ορλώφ, ένα μικρό στράτευμα Ελλήνων και Ρώσων έκλεισε την τούρκικη φρουρά μέσα στο κάστρο. Τότε οι Τούρκοι κάτοικοι της πόλεως, αν και παραδόθηκαν με τον όρο να εξέλθουν με τις οικογένειές τους, κατά την έξοδό τους εξολοθρεύτηκαν από απειθάρχητους Μανιάτες, που μόνο χάρη στον τότε Μητροπολίτη που μπήκε μεσ΄ τη μάχη με το σταυρό κατόρθωσε να συγκρατήσει τους Μανιάτες. Στην επανάσταση του 1821 η συμμετοχή του Μυστρά είναι σημαντική. Το 1825 λεηλατήθηκε από τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ και από τότε σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και ιδρύθηκε ο νέος Μυστράς, το σημερινό ομώνυμο χωριό στους πρόποδες του λόφου. Με την ίδρυση του ελεύθερου κράτους οι Αρχές της επαρχίας Λακωνίας εγκαταστάθηκαν στον ερειπωμένο Μυστρά, λίγο όμως αργότερα, το 1834 ο Βασιλιάς Όθων θεμελιώνει τη νέα πόλη, τη Σπάρτη, επί του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου που εκπονήθηκε στην Ελλάδα για να ακολουθήσει στη συνέχεια το Γύθειο, μετά από αίτηση των κατοίκων του Μυστρά να επανασχεδιαστεί η πόλη της Σπάρτης από αρχιτέκτονες που ο Ιωάννης Καποδίστριας θα έστελνε, πριν τη δολοφονία του. Από τότε άρχισαν να εγκαταλείπουν το Μυστρά και οι τελευταίοι κάτοικοί του. Ένα δίστιχο που λεγόταν γύρω στα 1840 εγκωμίαζε τα διπλανά χωριά, ενώ υπενθύμιζε την εγκατάλειψη του Μυστρά.σπουδαιότερος και σημαντικότερος απ' όλους, ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων.
Οι εκκλησίες του Μυστρά
§ Άγιος Δημήτριος (Μητρόπολη) κτίσθηκε το 1310. Βασιλική ξυλόστεγη, με ωραία γλυπτά στο τέμπλο και τοιχογραφίες. Στο προαύλιό της βρίσκεται το Μητροπολιτικό μέγαρο, σήμερα το Μουσείο του Μυστρά.
§ Ευαγγελίστρια, μονώροφη με χαρακτηριστικό πλατύ νάρθηκα.
§ Άγιοι Θεόδωροι, με το χαρακτηριστικό πασίγνωστο οκτάγωνο τρούλο, η μεγαλύτερη και αρχαιότερη εκκλησία του Μυστρά. Διατηρεί εντυπωσιακές τοιχογραφίες, μεταξύ των οποίων και προσωπογραφία του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου με χρονολογία 1423. Εδώ και ο τάφος του Δεσπότη του Μορέως Θεοδώρου Α'.
§ Αφεντικό, έτσι ονομάζεται τρίκλινος διώροφος τρουλωτός ναός με δύο εκατέρωθεν παρεκκλήσια εκείνο των "χρυσοβούλλων" επειδή εσωτερικά καλύπτεται με αγιογραφική σύνθεση αγέλων να κρατούν χρυσόβουλλα των ετών 1314, 1319, 1320 και 1322, και το άλλο του Ανδρόνικου που εικονίζονται ο Αυτοκράτορας Ανδρόνικος και ο Δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος.Όλες οι παραπάνω εκκλησίες βρίσκονται στο ένα τμήμα της πόλης του Μυστρά του Βροχοτονίου. Στο άλλο τμήμα δίπλα στον εντυπωσιακό πύργο εκκλησία χτισμένη μέσα σε σπηλιά, πρόκειται για το καθολικό της μονής της Παναγίας της Περιβλέπτου του 1350.
Πάνω από την Περίβλεπτο ορθώνεται η μονή της Παντάνασσας (γυναικείο μοναστήρι), η εκκλησία της οποίας είναι το καλλίτερο διατηρούμενο μνημείο. Εκεί βρίσκονται και οι τάφοι της δέσποινας Κλεόπα Μαλατέστα και της Θεοδώρας, της συζύγου του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
§ Αγία Σοφία, πάνω από τα παλάτια των Δεσποτάδων, μικρή και απέριττη του 1350 .
§ Άγιος Νικόλαος, σταυροειδής τρουλωτός κτισμένος επί τουρκοκρατίας. Γενικά οι εκκλησίες του Μυστρά αποτελούν χώρο μάθησης της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, αγιογραφίας και χωροταξικής μελέτης της εποχής λίγο πριν την αναγέννηση.Δημιουργοί :
*Ηρώ Ζουρμπάκη
*Μαριάννα Παπανικολάου
Πάτμος
Η δημοσιογραφικη ομάδα των Εκπαιδευτηριων Αλφα μελετησε διαφορα μνημεια τα οποία ανακυρηχθηκαν ως παγκοσμια κληρονομια από τον οργανισμο UNESCO. Ένα από αυτά είναι η Πατμος(πόλη) , Μονη του Αγιου Ιωαννου του Θεολογου και το Σπηλαιο της Αποκαλυψης.
Αυτά τα μνημεια καταταχθηκαν στο κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1999.
Η Χώρα της Πάτμου είναι από τους λίγους οικισμούς στην Ελλάδα που έχουν εξελιχθεί αδιάλειπτα από τον 12ο αιώνα μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολύ λίγα μέρη στον κόσμο όπου οι θρησκευτικές τους τελετές χρονολογούνται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και εξακολουθούν να ασκούνται χωρίς αλλαγές.
ΠΟΛΗ Η Πάτμος είναι πρωτεύουσα της νήσου Πάτμου των Δωδεκανήσων. Βρίσκεται, περίπου, στο κέντρο του νησιού και έχει 625 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος οικισμός του νησιού. Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου είναι Ορθόδοξο μοναστήρι που ιδρύθηκε το 1088 στην Χώρα της Πάτμου.Κτίστηκε στο σημείο που πιστεύεται τόσο από την Καθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία ότι ο απόστολος Ιωάννης συνέγραψε το Ευαγγέλιο και τηνΑποκάλυψη, κοντά στο σπήλαιο όπου είχε τα οράματα της Αποκάλυψης.
Ιστορικο Το 1088 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός παραχώρησε το νησί της Πάτμου στον μοναχό Χριστόδουλο. Το μεγαλύτερο τμήμα του μοναστηριού ολοκληρώθηκε από τον Χριστόδουλο τρία χρόνια αργότερα, ο οποίος οχύρωσε το εξωτερικό του λόγω των απειλών από τους πειρατές και τους Σελτζούκους Τούρκους[2], επί υψώματος ψηλότερα από τουσπηλαίου της Αποκαλύψεως ακριβώς επί του αρχαίου βωμού της Θεάς Άρτεμης.
Η εν λόγω περίτειχη Μονή κτίσθηκε σε μορφή μεσαιωνικού κάστρου με επάλξεις και τειχών επιστήριξης με καθολικό στο κέντρο αυτής, μικρό μεν, αλλά περίλαμπρου στη τέχνη καθώς και με άλλα πέριξ κτίσματα και κελιά καθώς και δεξαμενές. Πέριξ της Μονής άρχισαν να εγκαθίστανται πλην μοναχών και κοσμικοί με τις οικογένειές τους ανεγείροντας οικίες και έχοντας ως άσυλο την εν ήδη κάστρου οχυρωμένη Μονή σε περίπτωση κινδύνου πειρατικής επιδρομής. Έτσι η Μονή συνδέθηκε με την ιστορία και την ανάπτυξη του νησιού.
Σπήλαιο της Αποκάλυψης Ιστορικο Η σπηλιά της αποκάλυψης βρίσκεται στη Πάτμο στο μέσον περίπου της διαδρομής από το λιμάνι της Σκάλας μέχρι τη χώρα. Η χριστιανική παράδοση υποστηρίζει ότι μέσα στη σπηλιά σχίστηκε ο βράχος και από εκεί, από τρεις μικρότερες σχισμές που συμβολίζουν την Αγία τριάδα, ακούγονταν η φωνή του Θεού όταν υπαγόρευε στον Ιωάννη το κείμενο της Αποκάλυψης.
περιγραφη Η σπηλιά διαμορφώθηκε σε λατρευτικό χώρο από τον ιδρυτή της μονής της Πάτμου Όσιο Χριστόδουλο. Σήμερα από την είσοδο των κτιρίων της αποκάλυψης κατεβαίνει κανείς αρκετά σκαλοπάτια και πρώτα μπαίνει στον μικρό ναο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα ενσωματωμένος με το σπήλαιο. Στα δεξιά του βλέπει τον επιβλητικό χώρο του σπηλαίου.
*Ηρώ Ζουρμπάκη
*Μαριάννα Παπανικολάου
Πατμος.pptx | |
File Size: | 467 kb |
File Type: | pptx |
Η μεσαιωνικΗ πΟλη της ΡΟδου
Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αναπτύχθηκε χωρίς συγκεκριμένο πολεοδομικό σχεδιασμό γύρω από το φρούριο-ακρόπολη της πόλης της Ρόδου, πιθανώς μετά τον σεισμό του 515. Το φρούριο διαιρείτο σε δύο διακριτά πολεοδομικά σχήματα, το Κολλακιό βόρεια και τη Χώρα νότια. Στο Κολλακιό περιλαμβάνεται ο πολύ γνωστός δρόμος των Ιπποτών, το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ή Καστέλο, το Νοσοκομείο που έχει μετατραπεί σε μουσείο, οι ναοί του Τάγματος και άλλα σημαντικά κτήρια. Στη Χώρα βρίσκεται το τουρκικό παζάρι γύρω από το τζαμί του Σουλεϊμάν, η παλαιά αγορά και άλλα κτήρια περιηγητικού ενδιαφέροντος.
Σύμφωνα με τη συνοπτική περιγραφή στην επίσημη σελίδα της Ουνέσκο, οι Οσπιταλιέροι του τάγματος του αγ. Ιωάννου της Ιερουσαλήμκατείχαν τη Ρόδο δι' αγοράς[2] δύο και έτι αιώνες, από το 1309 έως το 1523, μεταμορφώνοντας την πόλη σε ισχυρό οχυρό, εξαιτίας της ιδιαίτερης ρευστότητας και των εκτεταμένων συγκρούσεων της εποχής. Αργότερα η πόλη διατέλεσε αλληλοδιάδοχα υπό Τουρκική καιιταλική κατοχή. Θεωρείται μία από τις αρχαιότερες ενεργές μεσαιωνικές πόλεις και σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών.
Πανος Μαυρομματης
Κων/νος Μανωλακης
Σύμφωνα με τη συνοπτική περιγραφή στην επίσημη σελίδα της Ουνέσκο, οι Οσπιταλιέροι του τάγματος του αγ. Ιωάννου της Ιερουσαλήμκατείχαν τη Ρόδο δι' αγοράς[2] δύο και έτι αιώνες, από το 1309 έως το 1523, μεταμορφώνοντας την πόλη σε ισχυρό οχυρό, εξαιτίας της ιδιαίτερης ρευστότητας και των εκτεταμένων συγκρούσεων της εποχής. Αργότερα η πόλη διατέλεσε αλληλοδιάδοχα υπό Τουρκική καιιταλική κατοχή. Θεωρείται μία από τις αρχαιότερες ενεργές μεσαιωνικές πόλεις και σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών.
Πανος Μαυρομματης
Κων/νος Μανωλακης
ΔΕΛΦΟΙ
Οι Δελφοί σήμερα είναι ο πιο δημοφιλής και ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς , επισκεπτών από όλο τον κόσμο. Κάθε χρόνο, περισσότεροι από 1.600.000 τουρίστες γνωρίζουν από κοντά το ιστορικό αυτό τοπίο που έχει ανακηρυχτεί από την UNESCO ως τόπος Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Οι Δελφοί ήταν αρχαία ελληνική πόλη στην οποία λειτούργησε το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου. Η πόλη αναφέρεται από τους ομηρικούς χρόνους με την ονομασία Πυθώ. Στην αρχή των ιστορικών χρόνων ήταν μία από τις πόλεις της αρχαίας Φωκίδας, αλλά σταδιακά ο ρόλος της πόλης ενισχύθηκε και εξελίχθηκε σε πανελλήνιο κέντρο και ιερή πόλη των αρχαίων Ελλήνων. Αποτέλεσε επίσης κέντρο της Δελφικής Αμφικτυονίας. Οι Δελφοί διατήρησαν τη σημαντική τους θέση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Τους επόμενους αιώνες η πόλη παρήκμασε και εγκαταλείφθηκε οριστικά την περίοδο των σλαβικών επιδρομών.
Προϊστορία- Μυκηναϊκή περίοδος
Οι Δελφοί ήταν αρχαία ελληνική πόλη στην οποία λειτούργησε το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου. Η πόλη αναφέρεται από τους ομηρικούς χρόνους με την ονομασία Πυθώ. Στην αρχή των ιστορικών χρόνων ήταν μία από τις πόλεις της αρχαίας Φωκίδας, αλλά σταδιακά ο ρόλος της πόλης ενισχύθηκε και εξελίχθηκε σε πανελλήνιο κέντρο και ιερή πόλη των αρχαίων Ελλήνων. Αποτέλεσε επίσης κέντρο της Δελφικής Αμφικτυονίας. Οι Δελφοί διατήρησαν τη σημαντική τους θέση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Τους επόμενους αιώνες η πόλη παρήκμασε και εγκαταλείφθηκε οριστικά την περίοδο των σλαβικών επιδρομών.
Προϊστορία- Μυκηναϊκή περίοδος
Ο θόλος της Αθηνάς Προναίας
Σύμφωνα με την παράδοση, στην περιοχή των Δελφών υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γαίας και φύλακάς του είχε τοποθετηθεί ο φοβερός δράκοντας Πύθων. Σύμφωνα με τοπικούς μύθους κύριος του ιερού έγινε ο Απόλλωνας όταν σκότωσε τον Πύθωνα. Στη συνέχεια ο θεός μεταμορφωμένος σε δελφίνι μετέφερε στην περιοχή Κρήτες, οι οποίοι ίδρυσαν το ιερό του. Ο μύθος αυτός σχετικά με την κυριαρχία του Απόλλωνα επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις στις τοπικές γιορτές, όπως τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλια, τα Θεοφάνεια, και τα Πύθια[1]
Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή των Δελφών έχουν εντοπιστεί στο Κωρύκειο Άντρο και χρονολογούνται στη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.) Από το 4.000 π.Χ. μέχρι τα Μυκηναϊκά χρόνια (1550 π.Χ.) δεν υπάρχουν ευρήματα, γεγονός που δείχνει ότι η περιοχή πιθανόν έμεινε ακατοίκητη στο διάστημα αυτό. Στο ξεκίνημα της Μυκηναϊκής περιόδου εγκαταστάθηκαν στο χώρο των Δελφών Αχαιοί προερχόμενοι από τη Θεσσαλία και ίδρυσαν οργανωμένη πόλη.[2]. Από την πόλη αυτή έχουν βρεθεί κατάλοιπα μυκηναϊκού οικισμού και νεκροταφείου. Πιστεύεται πως αντιστοιχεί στην πόλη που αναφέρεται στον κατάλογο των Νεών της Ιλιάδας, με το όνομα Πυθώ. Η Πυθώ ήταν μία από τις εννέα Φωκικές πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, στο πλευρό των υπολοίπων Αχαιών.[3]
Με το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου η πόλη εγκαταλείφθηκε, όπως και πολλά ακόμα Μυκηναϊκά κέντρα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Για τους επόμενους τέσσερις αιώνες δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική εγκατάσταση στην περιοχή. Τα ευρήματα από την περιοχή παρέμειναν ελάχιστα και πολύ αποσπασματικά μέχρι τον 8ο αι. π.Χ., οπότε και επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα και άρχισε η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οικοδομήθηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά, που λατρευόταν επίσημα, με την επωνυμία «Προναία» ή «Προνοία» και είχε δικό της τέμενος. Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα, στους Δελφούς λατρεύονταν ακόμη η Άρτεμη, ο Ποσειδώνας, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Ζευς Πολιεύς, η Υγιεία και η Ειλείθυια.[1]
Ιστορικά χρόνια
Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών
Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή των Δελφών έχουν εντοπιστεί στο Κωρύκειο Άντρο και χρονολογούνται στη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.) Από το 4.000 π.Χ. μέχρι τα Μυκηναϊκά χρόνια (1550 π.Χ.) δεν υπάρχουν ευρήματα, γεγονός που δείχνει ότι η περιοχή πιθανόν έμεινε ακατοίκητη στο διάστημα αυτό. Στο ξεκίνημα της Μυκηναϊκής περιόδου εγκαταστάθηκαν στο χώρο των Δελφών Αχαιοί προερχόμενοι από τη Θεσσαλία και ίδρυσαν οργανωμένη πόλη.[2]. Από την πόλη αυτή έχουν βρεθεί κατάλοιπα μυκηναϊκού οικισμού και νεκροταφείου. Πιστεύεται πως αντιστοιχεί στην πόλη που αναφέρεται στον κατάλογο των Νεών της Ιλιάδας, με το όνομα Πυθώ. Η Πυθώ ήταν μία από τις εννέα Φωκικές πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, στο πλευρό των υπολοίπων Αχαιών.[3]
Με το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου η πόλη εγκαταλείφθηκε, όπως και πολλά ακόμα Μυκηναϊκά κέντρα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Για τους επόμενους τέσσερις αιώνες δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική εγκατάσταση στην περιοχή. Τα ευρήματα από την περιοχή παρέμειναν ελάχιστα και πολύ αποσπασματικά μέχρι τον 8ο αι. π.Χ., οπότε και επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα και άρχισε η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οικοδομήθηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά, που λατρευόταν επίσημα, με την επωνυμία «Προναία» ή «Προνοία» και είχε δικό της τέμενος. Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα, στους Δελφούς λατρεύονταν ακόμη η Άρτεμη, ο Ποσειδώνας, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Ζευς Πολιεύς, η Υγιεία και η Ειλείθυια.[1]
Ιστορικά χρόνια
Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών
Από τον 8ο αιώνα, όταν πλέον επικράτησε η λατρεία του Απόλλωνα, το ιερό των Δελφών απέκτησε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ενώ η επιρροή του εξαπλώθηκε σταδιακά σε ένα μεγάλο τμήμα του ευρύτερου χώρου της ανατολικής Μεσογείου. Σημαντικός αριθμός αφιερωμάτων που βρέθηκαν στους Δελφούς, προέρχεται ακόμα και από περιοχές της Συρίας και της Αρμενίας, γεγονός που μαρτυρά την έκταση της επιρροής του ιερού. Λόγω του μεγάλου κύρους του μαντείου, οι ελληνικές πόλεις κατέφευγαν σ’ αυτό για να βοηθηθούν στη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αποικισμού, όπου οι μητροπόλεις κατέφευγαν στο μαντείο για να το συμβουλευτούν, για την επιλογή κατάλληλης θέσης για την ίδρυση αποικίας.
Το ιερό των Δελφών έγινε σταδιακά κέντρο της σημαντικότερης Αμφικτυονίας του αρχαίου ελληνικού κόσμου, Η Αμφικτυονία αυτή που έγινε γνωστή ως Δελφική Αμφικτυονία, ήταν μία ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών με θρησκευτικό κυρίως χαρακτήρα.[1] Συμμετείχαν σε αυτή οι φυλές της κεντρικής Ελλάδας και ηγετική θέση ανάμεσά τους κατείχαν οι Θεσσαλοί. Αρχικά είχε κέντρο της την Ανθήλη της Μαλίδας, αλλά από τα μέσα του 7ου αιώνα έκανε κέντρο της τους Δελφούς.
Στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα η Δελφική Αμφικτυονία διεξήγαγε πόλεμο με την γειτονική πόλη των Δελφών, την Κρίσα. Ο πόλεμος αυτός ονομάστηκε Α΄ Ιερός πόλεμος και είχε ως κατάληξη την καταστροφή της Κρίσας [4] Αποτέλεσμα του πολέμου ήταν οι Δελφοί να αυξήσουν την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική τους επιρροή και να μεγαλώσουν σε έκταση, αποκτώντας εδάφη που μέχρι τότε ανήκαν στην Κρίσα. Παράλληλα μετά το τέλος του πολέμου διοργανώθηκαν για πρώτη φορά τα Πύθια, οι δεύτεροι σε σημασία πανελλήνιοι αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς. Στα πρώτα Πύθια που διοργανώθηκαν το 586 π.Χ. δόθηκαν ως έπαθλα στους νικητές των αγώνων, χρηματικά δώρα από τα λάφυρα της Κρίσας.[2] Από τους επόμενους αγώνες καθιερώθηκε ως τιμητικό βραβείο των νικητών το δάφνινο στεφάνι.
Τα Κυριότερα Ιερά της Αρχαίας Ελλάδας
Τον 2ο αιώνα μ.Χ. επισκέφθηκε τους Δελφούς ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος περιέγραψε αναλυτικά τον χώρο. Η διεξοδική περιγραφή του συνέβαλε σημαντικά στην ανασύνθεση του χώρου. Η λειτουργία του μαντείου τερματίστηκε το 394 με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α'. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι Δελφοί έγιναν έδρα επισκοπής, αλλά εγκαταλείφθηκαν στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ., κατά την περίοδο των Σλαβικών επιδρομών.[1]
Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών
Ανασκαφές
Το ιερό των Δελφών έγινε σταδιακά κέντρο της σημαντικότερης Αμφικτυονίας του αρχαίου ελληνικού κόσμου, Η Αμφικτυονία αυτή που έγινε γνωστή ως Δελφική Αμφικτυονία, ήταν μία ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών με θρησκευτικό κυρίως χαρακτήρα.[1] Συμμετείχαν σε αυτή οι φυλές της κεντρικής Ελλάδας και ηγετική θέση ανάμεσά τους κατείχαν οι Θεσσαλοί. Αρχικά είχε κέντρο της την Ανθήλη της Μαλίδας, αλλά από τα μέσα του 7ου αιώνα έκανε κέντρο της τους Δελφούς.
Στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα η Δελφική Αμφικτυονία διεξήγαγε πόλεμο με την γειτονική πόλη των Δελφών, την Κρίσα. Ο πόλεμος αυτός ονομάστηκε Α΄ Ιερός πόλεμος και είχε ως κατάληξη την καταστροφή της Κρίσας [4] Αποτέλεσμα του πολέμου ήταν οι Δελφοί να αυξήσουν την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική τους επιρροή και να μεγαλώσουν σε έκταση, αποκτώντας εδάφη που μέχρι τότε ανήκαν στην Κρίσα. Παράλληλα μετά το τέλος του πολέμου διοργανώθηκαν για πρώτη φορά τα Πύθια, οι δεύτεροι σε σημασία πανελλήνιοι αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς. Στα πρώτα Πύθια που διοργανώθηκαν το 586 π.Χ. δόθηκαν ως έπαθλα στους νικητές των αγώνων, χρηματικά δώρα από τα λάφυρα της Κρίσας.[2] Από τους επόμενους αγώνες καθιερώθηκε ως τιμητικό βραβείο των νικητών το δάφνινο στεφάνι.
Τα Κυριότερα Ιερά της Αρχαίας Ελλάδας
Τον 2ο αιώνα μ.Χ. επισκέφθηκε τους Δελφούς ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος περιέγραψε αναλυτικά τον χώρο. Η διεξοδική περιγραφή του συνέβαλε σημαντικά στην ανασύνθεση του χώρου. Η λειτουργία του μαντείου τερματίστηκε το 394 με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α'. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι Δελφοί έγιναν έδρα επισκοπής, αλλά εγκαταλείφθηκαν στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ., κατά την περίοδο των Σλαβικών επιδρομών.[1]
Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών
Ανασκαφές
Το αρχαίο στάδιο
Ο αρχαιολογικός τόπος είχε κατοικηθεί από το χωριό Καστρί, ήδη από τον Μεσαίωνα. Ήταν αναγκαίο να μετακινηθεί το χωριό ώστε να μπορέσουν να γίνουν οι ανασκαφές κάτι όμως που αρνούνταν οι κάτοικοι. Η ευκαιρία να μετατοπισθεί το χωριό δόθηκε όταν αυτό καταστράφηκε μερικώς από σεισμό και οι κάτοικοι έδωσαν τον αρχαιολογικό χώρο με αντάλλαγμα ένα νέο χωριό. Το 1893 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή αφαίρεσε σημαντική ποσότητα εδάφους από πολυάριθμους τόπους, έτσι ώστε τα σημαντικά κτήρια του ιερού του Απόλλωνα, όπως επίσης και χιλιάδες αντικειμένων, επιγραφών και γλυπτών να έρθουν στην επιφάνεια.
Τέσσερις περιοχές του χώρου αναστηλώθηκαν περισσότερο ή λιγότερο. Ο Θησαυρός των Αθηναίων αναστηλώθηκε ολόκληρος λόγω του πλήθους των αυθεντικών αρχαίων αντικειμένων που βρέθηκαν από την γαλλική ομάδα υπό την χορηγία του Δημάρχου Αθηναίων. Ο Βωμός των Χιωτών αναστηλώθηκε το 1959 από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η Θόλος και ο Ναός του Απόλλωνα υπέστησαν μικρές αναστηλώσεις.
Τουρισμός
Ο αρχαιολογικός τόπος είχε κατοικηθεί από το χωριό Καστρί, ήδη από τον Μεσαίωνα. Ήταν αναγκαίο να μετακινηθεί το χωριό ώστε να μπορέσουν να γίνουν οι ανασκαφές κάτι όμως που αρνούνταν οι κάτοικοι. Η ευκαιρία να μετατοπισθεί το χωριό δόθηκε όταν αυτό καταστράφηκε μερικώς από σεισμό και οι κάτοικοι έδωσαν τον αρχαιολογικό χώρο με αντάλλαγμα ένα νέο χωριό. Το 1893 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή αφαίρεσε σημαντική ποσότητα εδάφους από πολυάριθμους τόπους, έτσι ώστε τα σημαντικά κτήρια του ιερού του Απόλλωνα, όπως επίσης και χιλιάδες αντικειμένων, επιγραφών και γλυπτών να έρθουν στην επιφάνεια.
Τέσσερις περιοχές του χώρου αναστηλώθηκαν περισσότερο ή λιγότερο. Ο Θησαυρός των Αθηναίων αναστηλώθηκε ολόκληρος λόγω του πλήθους των αυθεντικών αρχαίων αντικειμένων που βρέθηκαν από την γαλλική ομάδα υπό την χορηγία του Δημάρχου Αθηναίων. Ο Βωμός των Χιωτών αναστηλώθηκε το 1959 από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η Θόλος και ο Ναός του Απόλλωνα υπέστησαν μικρές αναστηλώσεις.
Τουρισμός
Οι Δελφοί είναι μια περιοχή με έντονο τουρισμό και έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Εκτός του αρχαιολογικού χώρου και του μουσείου, υπάρχει το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο και στην ευρύτερη περιοχή μια σειρά Ιερών Μονών θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Επίσης, οι Δελφοί βρίσκονται σε μικρή απόσταση 10 χλμ από την Αράχωβα, σημαντικό χειμερινό προορισμό της Στερεάς Ελλάδας και το Γαλαξείδι.
Σήμερα
Σήμερα
Οι πρώτες Δελφικές Εορτές άρχισαν στις 9 Μαΐου 1927 και διήρκεσαν τρεις μέρες. Περιλάμβαναν παραστάσεις αρχαίου δράματος με ερασιτέχνες ηθοποιούς (Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου), γυμνικούς αγώνες, συναυλίες βυζαντινής μουσικής, διαλέξεις και εκθέσεις λαϊκής χειροτεχνίας. Επαναλήφθηκαν την 1η Μαΐου του 1930, όπου παρουσιάσθηκαν οι Ικέτιδες του Αισχύλου. Η ερμηνεία της τραγωδίας απέβλεπε στην αναβίωση του αρχαίου τρόπου διδασκαλίας, αλλά η μουσική που συνόδευε τα χορικά βασιζόταν στο βυζαντινό μέλος. Τις ενδυμασίες των ηθοποιών είχε υφάνει η ίδια η Εύα Σικελιανού πάνω σε πρότυπα της λαϊκής τέχνης.
Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν πολυάριθμοι διανοούμενοι, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι απ' όλα τα μέρη της γης, οι οποίοι αφιέρωσαν ενθουσιώδη σχόλια και άρθρα.
Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν πολυάριθμοι διανοούμενοι, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι απ' όλα τα μέρη της γης, οι οποίοι αφιέρωσαν ενθουσιώδη σχόλια και άρθρα.
Το όραμα του Άγγελου Σικελιανού συνεχίζει, κατά κάποιο τρόπο, σήμερα το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών, που ιδρύθηκε το 1977, με πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο, σκοπός του Ε.Π.Κ.Δ. είναι «η ανάπτυξις των κοινών πολιτιστικών στοιχείων ,τα οποία ενώνουν τους λαούς της Ευρώπης». Στο Ε.Π.Κ.Δ. ανήκει το Μουσείο Δελφικών Εορτών, που στεγάζεται στο σπίτι του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού στους Δελφούς. Περιλαμβάνει φωτογραφικό και έντυπο υλικό από τις Δελφικές Εορτές, κοστούμια από τις παραστάσεις αρχαίου δράματος, τον περίφημο αργαλειό της Εύας Σικελιανού, χειρόγραφα κείμενα του ποιητή και άλλα αντικείμενα.
ΖΕΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ
ΒΙΚΥ ΜΥΤΑΚΗ
ΖΕΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ
ΒΙΚΥ ΜΥΤΑΚΗ
ΟΙ ΜΥΚΗΝΕΣ
Σύμφωνα με την ουνέσκο πολλά κέντρα πολιτισμού έχουν χαρακτηριστεί ως παγκόσμια κληρονομία. Όλα αυτά τα κέντρα δηλαδή ανήκουν σε όλους μας και όχι μόνο στην χώρα στην οποία έχουν χτιστεί. Έχουμε όλοι δικαίωμα να τα θαυμάζουμε και να τα επισκεπτόμαστε. Στο παρακάτω κείμενο θα σας ενημερώσουμε για τις Μυκήνες.
Οι Μυκήνες (Μυκήναι, Μυκήνη) ήταν αρχαία πόλη της Αργολίδας κοντά στο βουνό Τρητός κι απέναντι απ' τον Αργολικό κόλπο.
Πρώτος ο Όμηρος αναφέρει την πόλη περιγράφοντάς την με τα λόγια «ευρυάγυιαν, πολύχρυσον».
Η παράδοση αναφέρει ότι τις Μυκήνες ίδρυσε ο Περσέας, εγγονός του βασιλέα του Άργους Ακρισίου. Ο Ακρίσιος χώρισε τη χώρα του σε διάφορα βασίλεια και έδωσε το Ηραίο στον αδελφό του Προίτο, τη Μιδέα και την Τίρυνθα και ο Περσέας, που ήταν γιος του Δία και της Δανάης, έφυγε για τη χώρα της Λυκίας. Επιστρέφοντας από εκει, σκότωσε, χωρίς να θέλει, τον παππού του και έδωσε στο Μεγαπένθη το βασίλειό του, το Άργος, ενώ πήρε από εκείνον το βασίλειο της Τίρυνθας.
Στην Τίρυνθα ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες και τους έδωσε αυτό το όνομα, γιατί του έπεσε εκεί ο «μύκης» (θήκη) απ' το ξίφος του[1] ή γιατί ενώ διψούσε, βρήκε ένα μύκητα και τραβώντας τον είδε να υπάρχει η πηγή Περσεία, που υπάρχει και σήμερα.
Άλλοι λένε ότι η κόρη ή η γυναίκα του Ινάχου είχε το όνομα Μυκήνη. Από τον Περσέα ιδρύθηκε η δυναστεία των Περσειδών, στην οποία ανήκουν μικροί τετράγωνοι τάφοι. Απόγονοι αυτού ήταν ο Ηλεκτρύονας, ο Σθένελος και ο Ευρυσθέας, ο τελευταίος γόνος της δυναστείας, που φονεύθηκε από τους Hρακλείδες.
Οι Μυκήνες (Μυκήναι, Μυκήνη) ήταν αρχαία πόλη της Αργολίδας κοντά στο βουνό Τρητός κι απέναντι απ' τον Αργολικό κόλπο.
Πρώτος ο Όμηρος αναφέρει την πόλη περιγράφοντάς την με τα λόγια «ευρυάγυιαν, πολύχρυσον».
Η παράδοση αναφέρει ότι τις Μυκήνες ίδρυσε ο Περσέας, εγγονός του βασιλέα του Άργους Ακρισίου. Ο Ακρίσιος χώρισε τη χώρα του σε διάφορα βασίλεια και έδωσε το Ηραίο στον αδελφό του Προίτο, τη Μιδέα και την Τίρυνθα και ο Περσέας, που ήταν γιος του Δία και της Δανάης, έφυγε για τη χώρα της Λυκίας. Επιστρέφοντας από εκει, σκότωσε, χωρίς να θέλει, τον παππού του και έδωσε στο Μεγαπένθη το βασίλειό του, το Άργος, ενώ πήρε από εκείνον το βασίλειο της Τίρυνθας.
Στην Τίρυνθα ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες και τους έδωσε αυτό το όνομα, γιατί του έπεσε εκεί ο «μύκης» (θήκη) απ' το ξίφος του[1] ή γιατί ενώ διψούσε, βρήκε ένα μύκητα και τραβώντας τον είδε να υπάρχει η πηγή Περσεία, που υπάρχει και σήμερα.
Άλλοι λένε ότι η κόρη ή η γυναίκα του Ινάχου είχε το όνομα Μυκήνη. Από τον Περσέα ιδρύθηκε η δυναστεία των Περσειδών, στην οποία ανήκουν μικροί τετράγωνοι τάφοι. Απόγονοι αυτού ήταν ο Ηλεκτρύονας, ο Σθένελος και ο Ευρυσθέας, ο τελευταίος γόνος της δυναστείας, που φονεύθηκε από τους Hρακλείδες.
Σημερινή Κατάσταση
Σήμερα στη θέση αυτή υπάρχει το μικρό χωριό Μυκήνες (Χαρβάτι επί τουρκοκρατίας) και τα ερείπια της Ακρόπολης, που θυμίζουν πάντα τις μακρινές και ένδοξες εποχές. Από τα σωζόμενα σήμερα ερείπια σπουδαιότερα είναι οι δυο ταφικοί βασιλικοί περίβολοι Α και Β που αποτελούσαν τμήμα του εκτεταμένου προϊστορικού νεκροταφείου στα δυτικά του λόφου του ανακτόρου, από των οποίων την ανασκαφή (λακκοειδείς τάφοι) προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος των εκπληκτικών ευρημάτων (τα περισσότερα είναι χρυσά και χαρακτηρίζονται για τη θαυμάσια τέχνη τους), ο θησαυρός του Ατρέα (θολωτός τάφος), ο θολωτός τάφος της Κλυταιμνήστρας, η Πύλη των Λεόντων, το Βασιλικό ανάκτορο, ο ναός, η Βόρεια Πύλη καθώς και η Υπόγεια δεξαμενή κ.ά. Πάρα πολλά από τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στις Μυκήνες εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας καθώς και στο νέο, σύγχρονο, Μουσείο Μυκηνών στη βόρεια κλιτύ της ακρόπολης, προκαλώντας το θαυμασμό σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης.
ΖΕΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ
ΒΙΚΥ ΜΥΤΑΚΗ
Σήμερα στη θέση αυτή υπάρχει το μικρό χωριό Μυκήνες (Χαρβάτι επί τουρκοκρατίας) και τα ερείπια της Ακρόπολης, που θυμίζουν πάντα τις μακρινές και ένδοξες εποχές. Από τα σωζόμενα σήμερα ερείπια σπουδαιότερα είναι οι δυο ταφικοί βασιλικοί περίβολοι Α και Β που αποτελούσαν τμήμα του εκτεταμένου προϊστορικού νεκροταφείου στα δυτικά του λόφου του ανακτόρου, από των οποίων την ανασκαφή (λακκοειδείς τάφοι) προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος των εκπληκτικών ευρημάτων (τα περισσότερα είναι χρυσά και χαρακτηρίζονται για τη θαυμάσια τέχνη τους), ο θησαυρός του Ατρέα (θολωτός τάφος), ο θολωτός τάφος της Κλυταιμνήστρας, η Πύλη των Λεόντων, το Βασιλικό ανάκτορο, ο ναός, η Βόρεια Πύλη καθώς και η Υπόγεια δεξαμενή κ.ά. Πάρα πολλά από τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στις Μυκήνες εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας καθώς και στο νέο, σύγχρονο, Μουσείο Μυκηνών στη βόρεια κλιτύ της ακρόπολης, προκαλώντας το θαυμασμό σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης.
ΖΕΤΑ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ
ΒΙΚΥ ΜΥΤΑΚΗ
Αγιο Ορος
Ένα μεγάλο κέντρο της Ορθοδοξίας από το 1054, το Άγιο Όρος υπήρξε ένας αυτόνομος νομός από τα Βυζαντινά χρόνια. Το Άγιο Όρος, το οποίο είναι απαγορευμένο για τις γυναίκες και τα παιδιά , είναι επίσης αναγνωρισμένο ως καλλιτεχνικός χώρος . Η διάταξη των μοναστηριών (περίπου 20 από αυτά προς το παρόν κατοικούνται από 1400 μοναχούς)είχε μια επιρροή τόσο μακριά όσο η Ρωσία, και η σχολή ζωγραφικής του επηρέασε την ιστορία της Ορθόδοξης τέχνης.
Η μεταμόρφωση ενός βουνού σε ιερό τόπο έκανε το Άγιο Όρος σε μια μοναδική καλλιτεχνική δημιουργία συνδυάζοντας τη φυσική ομορφιά της περιοχής με τις ενισχυόμενες μορφές της αρχιτεκτονικής δημιουργίας. Επιπλέον τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι ένα πραγματικός χώρος αριστουργημάτων , που κυμαίνονται από τις τοιχογραφίες του Φράγκου Καστελάνου στη Μεγίστη Λαύρα στις φορητές εικόνες, τα χρυσά αντικείμενα, κεντήματα ή εικονογραφημένα χειρόγραφα τα οποία κάθε μοναστήρι διατηρεί με ζήλο. Το Άγιο Όρος άσκησε διαρκή επιρροή στον Ορθόδοξο κόσμο, του οποίου είναι το πνευματικό κέντρο, καθώς και για την ανάπτυξη της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και της μνημειακής ζωγραφικής.
Η μεταμόρφωση ενός βουνού σε ιερό τόπο έκανε το Άγιο Όρος σε μια μοναδική καλλιτεχνική δημιουργία συνδυάζοντας τη φυσική ομορφιά της περιοχής με τις ενισχυόμενες μορφές της αρχιτεκτονικής δημιουργίας. Επιπλέον τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι ένα πραγματικός χώρος αριστουργημάτων , που κυμαίνονται από τις τοιχογραφίες του Φράγκου Καστελάνου στη Μεγίστη Λαύρα στις φορητές εικόνες, τα χρυσά αντικείμενα, κεντήματα ή εικονογραφημένα χειρόγραφα τα οποία κάθε μοναστήρι διατηρεί με ζήλο. Το Άγιο Όρος άσκησε διαρκή επιρροή στον Ορθόδοξο κόσμο, του οποίου είναι το πνευματικό κέντρο, καθώς και για την ανάπτυξη της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και της μνημειακής ζωγραφικής.
Τα μοναστήρια του Αγίου Όρους εμφανίζουν των ορθόδοξων μοναστικών ιδρυμάτων (για να βρεθεί τόσο μακριά όσο η Ρωσία) ένα τετράγωνο, ορθογώνιο ή τραπεζοειδές τοίχο πλαισιώνεται από τους πύργους, οι οποίοι αποτελούν τον περίβολο μια αφιερωμένη θέση, στο κέντρο του οποίου η κοινότητα της εκκλησίας (καθολικό) στέκεται μόνη.
Αυστηρά οργανωμένο με αρχές που χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα , οι περιοχές που προορίζονται για κοινοτικές δραστηριότητες (τραπεζαρία, κελιά , νοσοκομείο, βιβλιοθήκη), αυτές που προορίζονται αποκλειστικά για λειτουργικούς σκοπούς (ξωκλήσια, βρύσες), καθώς και οι αμυντικές δομές (οπλοστάσιο, οχυρωματικό πύργο). Η οργάνωση των γεωργικών εκτάσεων στις ιδιόρρυθμες σκήτες(διαδοχικά σπίτια από τα κύρια μοναστήρια) και τα κελία και τα καθίσματα (αγροκτήματα που λειτουργούν από τους μοναχούς) είναι χαρακτηριστικά της μεσαιωνικής περιόδου.
Αυστηρά οργανωμένο με αρχές που χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα , οι περιοχές που προορίζονται για κοινοτικές δραστηριότητες (τραπεζαρία, κελιά , νοσοκομείο, βιβλιοθήκη), αυτές που προορίζονται αποκλειστικά για λειτουργικούς σκοπούς (ξωκλήσια, βρύσες), καθώς και οι αμυντικές δομές (οπλοστάσιο, οχυρωματικό πύργο). Η οργάνωση των γεωργικών εκτάσεων στις ιδιόρρυθμες σκήτες(διαδοχικά σπίτια από τα κύρια μοναστήρια) και τα κελία και τα καθίσματα (αγροκτήματα που λειτουργούν από τους μοναχούς) είναι χαρακτηριστικά της μεσαιωνικής περιόδου.
Το μοναστικό ιδεώδες έχει στο Άγιο Όρος διατηρημένα παραδοσιακά σε κατοικημένες περιοχές, οι οποίες είναι αντιπροσωπευτικές των αγροτικών πληθυσμών του Μεσογειακού κα κόσμου έχουν γίνει ευάλωτα μέσω της επίδρασης της αλλαγής μέσα στη σύγχρονη κοινωνία. Το Άγιο Όρος είναι επίσης είναι ένα θερμοκήπιο της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και γεωργικών και βιοτεχνικών παραδόσεων.
Η βορειότερη από τις τρεις χερσονήσους που προεξέχουν στο Αιγαίο από τη Χαλκιδική είναι μια στενή βραχώδη λωρίδα περίπου 50 χιλιόμετρα μήκος και 10 χιλιόμετρα πλάτος, εκτείνεται σε 2.033 μέτρα. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία η χερσόνησος λέγεται ότι είναι ο βράχος που έριξε ο γίγαντας Άθως στον Ποσειδώνα. Για τους Χριστιανούς ήταν το Περιβόλι της Παναγίας, το ανεκτίμητο δώρο που ο Χρίστος έκανε στη μητέρα του.
Η βορειότερη από τις τρεις χερσονήσους που προεξέχουν στο Αιγαίο από τη Χαλκιδική είναι μια στενή βραχώδη λωρίδα περίπου 50 χιλιόμετρα μήκος και 10 χιλιόμετρα πλάτος, εκτείνεται σε 2.033 μέτρα. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία η χερσόνησος λέγεται ότι είναι ο βράχος που έριξε ο γίγαντας Άθως στον Ποσειδώνα. Για τους Χριστιανούς ήταν το Περιβόλι της Παναγίας, το ανεκτίμητο δώρο που ο Χρίστος έκανε στη μητέρα του.
Η ακριβής ημερομηνία των πρώτων Χριστιανικών εγκαταστάσεων είναι άγνωστη. Ωστόσο η μοναστική δραστηριότητα αρχίζει να εκτείνεται από το 963, όταν ο μελλοντικός Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης αφήνοντας τη Βιθυνία, ίδρυσε τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας στην άκρη της χερσονήσου. Το πρώτο Τυπικόν (συμφωνία) πραγματοποιήθηκε το 972 μεταξύ του αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή και τους μοναχούς του Αγίου Όρους. Παρείχε τη βάση της εξαιρετικής κατάστασης που απολαμβάνει το Άγιο Όρος σήμερα.
Το 1926, η Ελληνική Κυβέρνηση ένα χάρτη με βάση την παράδοση του Τυπικού. Το 1977, όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, τα υπογράφοντα κράτη αναγνώρισαν την ιδιαιτερότητα της αυτοδιοικούμενης περιοχής της χερσονήσου του Άθω και την αξία του. Τα 360 τετραγωνικά μέτρα του Άθω κατοικούνται αποκλειστικά από άνδρες, η πλειοψηφία των μοναχών ζει σε κοινόβιες ή ιδιόρρυθμες μονές, αναχωρίτες ή περιπλανώμενους μοναχούς. Το Τυπικόν ανανεώθηκε το 1046 από τον Κωνσταντίνο τον 9ο τον Μονομάχο και υπογράφτηκε από περισσότερους από 100 επικεφαλής θρησκευτικών κοινοτήτων, απαγορεύει και γενικά ‘’ομαλής όψης ανθρώπους’’. Η δύναμη σε αυτήν την μοναστική πολιτεία είναι αυστηρά χωρισμένη σε τρία συγκροτήματα. Η Σύναξη ή Ιερά Σύναξη , η οποία συνεδριάζει δυο φορές το χρόνο και κατέχει τη νομοθετική εξουσία, η Ιερά Κοινότητα κατέχει τη διοικητική εξουσία και η Ιερά Επιστασία κατέχει την δικαστική εξουσία. Στις Καρυές , ο αστικός κυβερνήτης του Άθω, σύμφωνα με το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, εξασφαλίζει ότι ο Χάρτης του 1926 είναι σεβαστός.
Το 1926, η Ελληνική Κυβέρνηση ένα χάρτη με βάση την παράδοση του Τυπικού. Το 1977, όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, τα υπογράφοντα κράτη αναγνώρισαν την ιδιαιτερότητα της αυτοδιοικούμενης περιοχής της χερσονήσου του Άθω και την αξία του. Τα 360 τετραγωνικά μέτρα του Άθω κατοικούνται αποκλειστικά από άνδρες, η πλειοψηφία των μοναχών ζει σε κοινόβιες ή ιδιόρρυθμες μονές, αναχωρίτες ή περιπλανώμενους μοναχούς. Το Τυπικόν ανανεώθηκε το 1046 από τον Κωνσταντίνο τον 9ο τον Μονομάχο και υπογράφτηκε από περισσότερους από 100 επικεφαλής θρησκευτικών κοινοτήτων, απαγορεύει και γενικά ‘’ομαλής όψης ανθρώπους’’. Η δύναμη σε αυτήν την μοναστική πολιτεία είναι αυστηρά χωρισμένη σε τρία συγκροτήματα. Η Σύναξη ή Ιερά Σύναξη , η οποία συνεδριάζει δυο φορές το χρόνο και κατέχει τη νομοθετική εξουσία, η Ιερά Κοινότητα κατέχει τη διοικητική εξουσία και η Ιερά Επιστασία κατέχει την δικαστική εξουσία. Στις Καρυές , ο αστικός κυβερνήτης του Άθω, σύμφωνα με το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, εξασφαλίζει ότι ο Χάρτης του 1926 είναι σεβαστός.
Σήμερα το Άγιο Όρος αποτελείται από 20 μονές, 12 σκήτες και 700 περίπου σπίτια, κελιά και ερημητήρια. Πάνω από 1.000 μοναχοί ζουν εκεί σε κοινότητες ή μόνοι, καθώς και στην ‘έρημο του Καρούλια’ , όπου τα κελιά προσκολλώνται στο γκρεμό που ανεβαίνει απότομα πάνω από τη θάλασσα.
ToΆγιο Όροςαποτελεί ένας μεγάλος τόπος προσκυνήματος για την Ορθοδοξία. Χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το Άγιο Όρος για να μάθουν για το μοναστικό βίο και να δουν τα σπουδαία κειμήλια που φυλάσσονται. Το Άγιο Όρος δεν αποτελεί σημαντικό μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τον ορθόδοξο κόσμο καθώς έχουν ιδρυθεί μονές και από άλλους ορθόδοξους λαούς , κάθε ένας εκ των οποίων εκπροσωπείται από μια μονή.
Νεκτάριος Θέμελης.
ToΆγιο Όροςαποτελεί ένας μεγάλος τόπος προσκυνήματος για την Ορθοδοξία. Χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το Άγιο Όρος για να μάθουν για το μοναστικό βίο και να δουν τα σπουδαία κειμήλια που φυλάσσονται. Το Άγιο Όρος δεν αποτελεί σημαντικό μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τον ορθόδοξο κόσμο καθώς έχουν ιδρυθεί μονές και από άλλους ορθόδοξους λαούς , κάθε ένας εκ των οποίων εκπροσωπείται από μια μονή.
Νεκτάριος Θέμελης.
ΑρχαιολογικOς χΩρος ΕπιδαΥρου
Σε μια μικρή κοιλάδα στη Πελοπόννησο , το ιερό του Ασκληπιού ,του θεού της ιατρικής, αναπτύχθηκε κατά τον 6ο αιώνα Π.Χ. ως επίσημη λατρεία της πόλης-κράτους της Επιδαύρου. Τα μνημεία του χώρου είναι κυρίως ο ναός του Ασκληπιού, ο Θόλος και το Θέατρο και είναι από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της Ελληνικής αρχιτεκτονικής .Χρονολογείται από τον 4ο αιώνα Π.Χ. . Η περιοχή αυτή με τους ναούς και τα κτίρια περίθαλψης,που είναι αφιερωμένα στους θεούς μας δίνει πληροφορίες για τη περίθαλψη και τη λατρεία των Ελλήνων και Ρωμαίων.
Σε μια μικρή εσωτερική κοιλάδα στην Αργολίδα περιτριγυρισμένη από υψηλούς βράχους καλυμμένη , αραιά από τη πενιχρή βλάστηση των Μεσογειακών θαμώνων ο αρχαιολογικός χώρος της Επιδαύρου απλώνεται σε διάφορα επίπεδα. Σε ένα υψόμετρο 430 μέτρων ,το ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα παραβλέπει τα υπόλοιπα. Πιο κάτω νοτιοδυτικά ,περίπου 360 μέτρα, είναι το Θέατρο. Τελικά , το Ιερό του Ασκληπιού και τα ποικίλα κτίρια του-λουτρά, γυμνάσιο , παλαίστρα, στάδιο και καταγώγειο (κοιτώνες για τους ασθενείς)-εκτείνονται κατά δυτικά και βρίσκονται σε ένα υψόμετρο μεταξύ 320 και 330 μέτρων.
Σε μια μικρή εσωτερική κοιλάδα στην Αργολίδα περιτριγυρισμένη από υψηλούς βράχους καλυμμένη , αραιά από τη πενιχρή βλάστηση των Μεσογειακών θαμώνων ο αρχαιολογικός χώρος της Επιδαύρου απλώνεται σε διάφορα επίπεδα. Σε ένα υψόμετρο 430 μέτρων ,το ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα παραβλέπει τα υπόλοιπα. Πιο κάτω νοτιοδυτικά ,περίπου 360 μέτρα, είναι το Θέατρο. Τελικά , το Ιερό του Ασκληπιού και τα ποικίλα κτίρια του-λουτρά, γυμνάσιο , παλαίστρα, στάδιο και καταγώγειο (κοιτώνες για τους ασθενείς)-εκτείνονται κατά δυτικά και βρίσκονται σε ένα υψόμετρο μεταξύ 320 και 330 μέτρων.
Αυτή η τεράστια περιοχή (παρόλο που μόνο μια περιοχή 520.000 τετραγωνικών μέτρων είναι κρατική περιουσία, οι κατασκευές έχουν απαγορευτεί σε όλη την κοιλάδα)είναι αφιερωμένη στους θεούς της Επιδαύρου-Ασκληπιός , Απόλλωνας και Υγεία. Σύμφωνα με το μύθο ο Ασκληπιός ήταν καρπός του έρωτα του θεού Απόλλωνα με τη κόρη του βασιλιά του Ορχομενού. Τον 6ο αιώνα Π.Χ. η λατρεία του ξεκίνησε στην Επίδαυρο , όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές έφερε στο φως ένα ιερό, το οποίο χρονολογείται από τη Μυκηναϊκή εποχή.
Τον 5ο αιώνα το ιερό γνώρισε μεγάλη φήμη, τόσο για τις θαυματουργικές θεραπείες που συνέβησαν εκεί, όσο και για τους αγώνες που έπαιρναν μέρος εκεί κάθε τέσσερα χρόνια και το γήπεδο χρονολογείται από αυτή την περίοδο. Η Επίδαυρος ακμάζει κατά το 4ο αιώνα Π.Χ., όταν χτίστηκαν ο ναός του Απόλλωνα και τα μεγάλα μνημεία του Ιερού. Σε αυτά περιλαμβάνεται ο ναός του Ασκληπιού, ο Θόλος, το Εκοιμητήριον , όπου φρόντιζαν τους ασθενείς , τα Λουτρά του Ασκληπιού και το Θέατρο, θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Ελληνικής αρχιτεκτονικής . Η Επίδαυρος συνέχιζε να ακμάζει κατά τη διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου. Παρά τις λεηλασίες του Σύλλα και των πειρατών της Κιλικίας, το ανακαινισμένο ιερό άκμασε και κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο , όπως μαρτυρά η γνωστή περιγραφή του Παυσανία το 150 ΜΧ.
Το κτηριακό συγκρότημα που περιλαμβάνει το Ιερό της Επιδαύρου μαρτυρά τις θεραπευτικές ιδιότητες των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι ναοί και οι χώροι φροντίδας των ασθενών ήταν αφιερωμένοι στους θεούς και αποτελούν ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Η επιρροή του σε όλα τα Ασκληπιεία στον Ελληνικό κόσμο και αργότερα σε όλα τα Ρωμαϊκά ιερά . Η ανάδυση της σύγχρονης ιατρικής σε μια αντίληψη που φημίζεται για τη ψυχολογία της θαυματουργικής θεραπείας των δήθεν ανίατων ασθενών φαίνεται άμεσα από τη λειτουργική ανάπτυξη του Ιερού της Επιδαύρου και εντυπωσιακά περιγράφεται από την χαραγμένη επιγραφή στις αξιόλογες στήλες που συντηρείται στο Μουσείο.
Το Θέατρο , οι Ναοί της Αρτέμης και του Ασκληπιού, ο Θόλος , το Εκοιμητήριον και τα Προπύλαια κάνουν το Ιερό της Επιδαύρου ένα διαπρεπές παράδειγμα ενός Ελληνικού αρχιτεκτονικού συνόλου του 4ου αιώνα Π.Χ. Ειδικότερα το Θέατρο ,ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα από τον Πολύκλειτο το Νεότερο από το Άργος, παρουσιάζει ένα μοναδικό καλλιτεχνικό κατόρθωμα λόγω της θαυμαστής ολοκλήρωσης του στην περιοχή και την τελειότητα των αναλογιών και την ακουστική του.
Τον 5ο αιώνα το ιερό γνώρισε μεγάλη φήμη, τόσο για τις θαυματουργικές θεραπείες που συνέβησαν εκεί, όσο και για τους αγώνες που έπαιρναν μέρος εκεί κάθε τέσσερα χρόνια και το γήπεδο χρονολογείται από αυτή την περίοδο. Η Επίδαυρος ακμάζει κατά το 4ο αιώνα Π.Χ., όταν χτίστηκαν ο ναός του Απόλλωνα και τα μεγάλα μνημεία του Ιερού. Σε αυτά περιλαμβάνεται ο ναός του Ασκληπιού, ο Θόλος, το Εκοιμητήριον , όπου φρόντιζαν τους ασθενείς , τα Λουτρά του Ασκληπιού και το Θέατρο, θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Ελληνικής αρχιτεκτονικής . Η Επίδαυρος συνέχιζε να ακμάζει κατά τη διάρκεια της Ελληνιστικής Περιόδου. Παρά τις λεηλασίες του Σύλλα και των πειρατών της Κιλικίας, το ανακαινισμένο ιερό άκμασε και κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο , όπως μαρτυρά η γνωστή περιγραφή του Παυσανία το 150 ΜΧ.
Το κτηριακό συγκρότημα που περιλαμβάνει το Ιερό της Επιδαύρου μαρτυρά τις θεραπευτικές ιδιότητες των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι ναοί και οι χώροι φροντίδας των ασθενών ήταν αφιερωμένοι στους θεούς και αποτελούν ένα ολοκληρωμένο σύνολο. Η επιρροή του σε όλα τα Ασκληπιεία στον Ελληνικό κόσμο και αργότερα σε όλα τα Ρωμαϊκά ιερά . Η ανάδυση της σύγχρονης ιατρικής σε μια αντίληψη που φημίζεται για τη ψυχολογία της θαυματουργικής θεραπείας των δήθεν ανίατων ασθενών φαίνεται άμεσα από τη λειτουργική ανάπτυξη του Ιερού της Επιδαύρου και εντυπωσιακά περιγράφεται από την χαραγμένη επιγραφή στις αξιόλογες στήλες που συντηρείται στο Μουσείο.
Το Θέατρο , οι Ναοί της Αρτέμης και του Ασκληπιού, ο Θόλος , το Εκοιμητήριον και τα Προπύλαια κάνουν το Ιερό της Επιδαύρου ένα διαπρεπές παράδειγμα ενός Ελληνικού αρχιτεκτονικού συνόλου του 4ου αιώνα Π.Χ. Ειδικότερα το Θέατρο ,ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα από τον Πολύκλειτο το Νεότερο από το Άργος, παρουσιάζει ένα μοναδικό καλλιτεχνικό κατόρθωμα λόγω της θαυμαστής ολοκλήρωσης του στην περιοχή και την τελειότητα των αναλογιών και την ακουστική του.
Σήμερα ο χώρος είναι γνωστός για το φεστιβάλ Επιδαύρου που διεξάγεται κάθε καλοκαίρι. Το 1938 ανέβηκε για η πρώτη παράσταση στο χώρο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Η παράσταση ήταν η τραγωδία Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με πρωταγωνίστριες την Κατίνα Παξινού και την Ελένη Παπαδάκη. Οι παραστάσεις αναβλήθηκαν λόγω δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Στις αρχές της δεκαετίας του 50, το θέατρο δέχτηκε εργασίες αναστήλωσης για να μπορεί να δέχεται μεγάλο αριθμό θεατών και από το 1955 εγκαινιάστηκε το Φεστιβάλ Επιδαύρου που περιλάμβανε παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Επιδαύρου έχουν εμφανιστεί ορισμένοι από τους μεγαλύτερους Έλληνες και ξένους ηθοποιούς όπως ο Αλέξης Μινωτής, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Κατίνα Παξινού, η Άννα Συνοδινού, ο Θανάσης Βέγγος κ.α., αλλά και η σπουδαία Ελληνίδα σοπράνο Μαρία Κάλλας. Αξέχαστες επίσης είναι οι μουσικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του Φεστιβάλ και εμφανίστηκαν σπουδαίες μορφές της Ελληνικής και διεθνούς μουσικής σκηνής και της τέχνης του χορού, όπως ο Μητρόπουλος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Παβαρότι , ο Ροστροπόβιτς , ο Νουρέγιεφ, η Πίνα Μπάους και άλλοι πολλοί.Το Φεστιβάλ Επιδαύρουαποτελεί μια σπουδαία πολιτιστική εκδήλωση που αναδεικνύει τα αριστουργήματα της ελληνικής δραματικής ποίησης. Το ενδιαφέρον όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των ξένων σκηνοθετώνόπως ο Στρέλερ, ο Πίτερ Χολ, θεατρικοί οργανισμοί όπως το Θέατρο Νο και η Όπερα του Πεκίνου και θρύλοι της διεθνούς μουσικής σκηνής. Αυτό δείχνει πως αυτό το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής δεν είναι μόνο πολιτιστικό κέντρο της Ελλάδας , αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Νεκτάριος Θέμελης
Νεκτάριος Θέμελης